Máire na Searraigh

Máire na Searraigh

My uncle,Martin Holleran,known as Matie (1915-2001) told me numerous stories of the "goings-on" around Clonbur,Co.Galway in the good old days .Things he had seen and things he had heard casually from the old people in the area.
He told me about an amazing woman who lived in Dooroy,Clonbur.He called her Máire Sheáin ,but said she was known far and wide as Máire na Searraigh.Searrach,as is well known,is the Irish word for a young horse or foal.

I checked her out and ,sure enough,there she was on the 1901 Census of Ireland.Mary Varley aged 38 which means, if she gave truthful information,that she was born in 1863.She was a single lady and on the night of the Census she lived in house number 19 in Dooroy with her servant,John Duffy,aged 16. John Duffy was probably related to her.

In the 1911 Census she gave her age as 40 (birth 1871) so take your pick.


She was nicknamed Máire na Searraigh because she was a noted "ceannaidhe" of horses and cattle She had a great eye for stock.

She travelled to fairs all over Connamara and way down Mayo dealing in horses and cattle.She'd buy lean beasts,fatten them up for a spell on Good Dooroy grass and then sell them on for a nice profit.

She could do the deals but she needed drovers to move her large herds.One of her drovers was my grandfather,Liam Holleran,of Carrowkeel,Clonbur.It was through Liam's chats that Matie heard of the Amazonian Máire na Searraigh.

The Drovers worked mainly at night so as to reach the fair venue at crack of dawn.Liam told of a cattle drive to the fair of Balla,Co Mayo.They were on the road all night.Máire would sell her prime stock and then send the drovers around the fair to mingle with the crowd and evesdrop on any bargains that were in progress.When she had all her information collected she would use her knowledge well and buy a new bunch of beasts at fairly "Knock-down" prices.

I assume she became rich but do not know who inherited her vast fortune and estate.Maybe there are sovereigns buried in Dooroy so keep an eye on the end of the rainbow agus go n-eirí leat.

The Tyre in the Fire

Máirtín Ó Murchú lived with his mother,Bríd Josie,in Dooroy,about a mile from Clonbur.Their little house was built on a fork of the road.Carrowkeel to the right and Coalpark to the left.
Murchú's house became a meeting place for scorachs in the area.Young lads had no outlet for their energies at that time.There weren't any pastimes for penniless teenagers.So they would congregate in Murchús for a chat and were made welcome by Murchú and Bríd who were friendly old types.

When they were coming up from Clonbur they would usually jump into the little wood near the nurses house and drag a craobh with them to keep the fire going well up in Murchú's.
One night someone spotted an old tyre that Paddy Burke had taken off a lorry.Some smart boy figured it would make great firing material.They tried to cut it up with a bowsaw but to no avail.They attacked it with an axe but the tyre resisted all their efforts.Finally they said "feck it"and put the whole tyre into the fire.

In a short time the tyre began to splutter and burn and soon became a raging,roaring sheet of multicoloured flame.The kitchen got really hot and soon streams of yellow varnish were cascading down the mantelpiece and filthy rivulets of smoky blue paint were streaming down the dresser.
At this point everyone began to get frightened but couldn't think of anything constructive to relieve the situation.Poor old Bríd Josie was in the bedroom and they wondered could they get her out through the little window if the whole house went up in flames.

Two lads who had been to Clonbur stopped for a chat at the crossroads down on the main road and one of them saw sparks rising from Máirtín Ó Murchú's chimney.He remarked on this because the sparks were multicoloured and shooting high in the air on the gentle breeze.These boys were sure the house would be reduced to a pile of ashes.
But no! the house survived and the night of the burning tyre was a source of many a chat and laugh in the months to come.

When old Bríd died Máirtín lived on in that house alone until sad misfortune overtook him.One night there was a most ferocious storm and the gable end of the house came crashing down and killed poor Máirtín in his bed.
Go ndéanfaidh Dia trócaire ar a anam uasal.

All the scorachs who were there on the night of the blazing inferno are now gone ar shlí na fírinne and Paddy Burke's trucks are rusted and still.

Many of the present generation have never heard of Máirtín Ó Murchú or Bríd Josie and their little house has no stone on a stone.
The lush green grass covers all traces of their jolly little house where ghosts of former days still meet on their nightly vigil.

The origin of the Drum-a- Derry jig

Once upon a time,in a far off town in South Mayo,there lived a poor creature who had a terrible hump. He had a childhood accident which resulted in his fearful "cruit"
Though he was inflicted in life he was a cheerful enough type.He made his living from basket making.A dab hand he was and his baskets were in demand all over two parishes.
In his youth he had some fiddle lessons and could scrape a bunch of tunes.In a countryside where" pus" music was the norm he was highly acclaimed-a big fish in a small pond as you might say.

He was in great demand for parties,dances and American wakes and would play his little heart out for a few mugs of porter or whatever liquor was available at that time.
Oftentimes he played until nearly dawn and wouldn't stagger home till bunny was out.


One night he played for a party and left for home in the early hours,clutching his precious fiddle and humming a lively jig to shorten the road.
He took a short cut across some fields and paused, by a fairy rath, to rest his weary bones.
Whether he dozed or not isn't rightly known but suddenly he heard singing and
dancing inside the fairy rath.He crept up for a look-see and he beheld a host of little people dancing merrily around and around a fairy thorn.A nice group of singers was all they had in the line of music and they sang,

De Luan,De Máirt
De luan,De Máirt

over and over and over again.They sang it until the "cruiteachán"was sick and tired of their sweet refrain-so-when next they sang

De Luan,De Máirt
De luan,De Máirt

-he added in DE Céadaoin

The fairies were astounded and amazed with the improvement in their song and they quickly gathered around"mo dhuine"and cheered and clapped him till their little hands were stinging and sore."Sing it again,sing it again" they shouted in wild glee and excitement.
He did.

The king of the fairies stepped up "Well",adeir sé,"you have improved our song greatly and I mean to reward you for your kindness"

"Abra kill abra Killiney aZoo"adeir sé and with these magic words the "cruiteachán's" hump disappeared and he was as straight as a die-Moladh agus buíochas le Dia na Glóire-he said and he went away home "ar cos in áirde"


By God,the word soon spread of this miraculous cure and soon reached the ear of another unfortunate "cruiteachán" who lived in the neighbouring parish."On my word",adeir sé,"I'll have to investigate this rumour".

Now this "cruiteachán" ,we'll call him John, was a completely different character to our hero ,from now we'll call HIM "Bob".
John was cranky-I suppose ,not improved by his terrible affliction.
He was ,as they say,as "coiligneach as a dris cosáin"-as awkward and contrary as a briar across a path.
Still and all, when John arrived at Bob's door, with a face on him that'd sour milk,our Bob never ceased his smiling and welcoming."Come in,a stór,"says he,"and what can I do for you?"
From the gymp of John it was obvious that the hump was his problem ,so Bob told him his scéal and how his good fortune had made him whole.

John said he'd have a go himself.

For the next three nights he sat in the field but all he heard was the keening wind and the faint crack of twigs as they broke in the bitter frost.
Then on the fourth night he awoke from a doze and heard the soothing sound of the fairies singing.He crept up to the fort and ,sure enough, there they were, dancing around the fairy bush and they were singing their hearts out
De Luan,De Máirt
De luan,De Máirt
De Luan,De Máirt
De Céadaoin
Damn nice it sounded, ringing out in the frosty air, but John was not happy-NO-when next they sang their song he HAD to add in ...Agus Deardaoin.

Well there was consternation among the fairy host.The king roared "You bloody bastard,you have ruined our lovely song, you are as useless as tits on a goose, blast you to hell".
John pleaded, but to no avail. Then he made a bolt for freedom but a senior fairy with a walking stick,deftly put the "cámóg" around his neck and dragged him back to face his tormentors.The king roared again "Amber Kilambra Durrow Aloo" and lo and behold a fairy servant appeared with Bob's hump and slapped it on the back of poor John.

The old saying is true"It is NOT safe to upset the fairies.!!

An Siúnéirí Glic

Bhí fear fadó ann agus níor tháinig aon family suas dhó ach aon mhac amháin.Bhí an athair agus an mháthair an- ríméadach go raibh mac acu.Bhí siad deisiúil go maith - bhí siad saibhir, agus nuair abhí an mac réidh leis an scoil dúirt siad leis "Well anois, má thrograíonn tú é,cuirfimid le ceird ar bith thú,a mbheadh suim agat ann."
"Well ba mhaith liom",adeir sé,"a bheadh i mo shiúnéirí."
"Más maith ,anois,"adeir an tathair,"cúnóidh mise leat chomh maith is atá mé i ndon."


Bhí sé ag foghlaim a cheirde agus bhí sé ag gabhail isteach 's amach i dteach a mhuintire ná gur cheapadar go raibh ceird sách maith aige.Fuair sé a chuid páipéir le gabhail ag obair ina rogha áit.

Bhí a chuid páipéir aige an lá seo agus ní raibh aon job aige agus d'iarr sé..."Meas tú ,"adeir sé leis an athair,"céard is fearr dom a dhéanamh inniú?"
"'Séard a dhéanas tú - déanfaidh tú boiscín deas a bhéas agam le mo chuid airgid a chur ann agus boiscín a mbeidh glas 's eochair air".
By gob,chuaigh sé ag déanamh an boiscín agus nuair abhí an boiscín réidh bhí an lá caite.
"Muise,a dhiabhal," adeir sé leis an athair."nach olc an ceird í."
"Well b'fhéidir" arsa an tathair,"arnú beidh sí a't agus beidh tú, b'fhéidir, níos fearr an chéad lá eile"
"Tá mo lá caite lei",adeir sé,"agus, by gob, níl mórán déantaí a'm"
"Well",adeir sé ,"is olc an ceird í,níl déantaí ach boiscín agus an lá caite.Diabhal mórán ar bith a dhéanas mé as an siúnéireacht seo - b'fhearr dom gabhail in éindigh le Máistir na gCrámhairí"
"Ó,"adeir an tathair,"beimid náraithe má dhéanann tú rud ar bith den tsort sin."
"Tá sé ag íoc an- pháigh",adeir an mac,"agus mar a bhfuil mise ach ag gabhail a déanamh boiscín sa lá ,is olc an pháigh atá mé ag gabhail a dhéanamh"
"Is dócaí,"arsa an tathair,"go gcaithimid do chomhairle fhéin a thabhairt duit - ach ní mait linn é"


"Well anyway",adeir sé "beidh craic agam le Máistir na gCrámhairí" Níor stop é ariamh go ndeachaigh sé isteach aige ar fud an urláir agus dúírt sé leis "Má thugann tú job dhom gabhaidh mé leat"
"Cé'n graithí a bheadh agam duit",adeir sé,"an bhfuil plean ar bith agatsa le dul amach ag cramhaireacht?"
"Ní bheadh a fhios agat é" adeir an siúnéar.
Labhair an Máistir."Tá dhá fhear curthaí amach a'msa anois agus inseóidh mé dhuit cé'n bealach a bhfuileadar ag tíocht.Tá siad le caora bhreá ramhar a bheith acu agus má tá tusa i ndon an chaora a bhaint dóbha le plean ar bith, tógfaidh mise ag obair thú".

Chuaigh sé amach agus thosaigh sé ag tochas a chloigeann.
Bhí siopa gar go maith dhó ,abhí ag díol brógaí,agus bhí a fhios aige go maith cé'n saghas a theastódh ón dhá fhear - bhí aithne mhait aige orthu.
Cheannaigh sé péire bróg agus d'imigh leis agus na brógaí aige.
An bealach a raibh siadsan ag teacht bhí staighre ann agus caithfeadh siad a gabhail trasna an staighre agus leag sé CEANN do na brógaí ann.


Nuair a tháinig siad go dtí an staighre fuaireadar ceann de na brógai,(Bhí an caora acu agus rópa ar a muinéal acu)
"Diabhaltaí deas an bhróg é sin,"arsa ceann acu leis an gceann eile."Cé'n mhaith é",adeir sé,"nuair nach mbeadh an péire a'inn."
D'imigh leofa agus d'fhágadar an bhróg ansin.Shiúil siad leo nó go ndeachaigh siad scathamh maith agus bhí an bhróg eile leagthaí faoi bhun staighre eile.

"Seo í comrádaí na bróg a chonaic muid anseo thoir, nach é an feall nár thugamar linn é."
"Ach céard is fearr a dhéanamh," arsa ceann acu leis an gceann eile."B'fhearr dúinn an chaora a cheangail",adeir sé,"agus cíbé fear a'inn a bhéas is luaithe ag an mbróg thoir beidh an dá bhróg tugthaí dhó."
D'imigh siad ag rithe ná go dtéadh siad ag an mbróig agus sheo é leis an mbuachaill agus rug sé ar an gcaora. Níor stop sé ariamh ná gur sheas sé istigh le Máistir na gCramhairí.
"Seo é an caora",adeir sé,"abhí ag do chuid fear agus bhain mise dóbha é le neart mo phleanannaí agus tá mé ag gabhail ag obair dhuitse níos mó."
Chuaigh sé ag obair leo agus tá sé ag obair ó shin.

Bodach an Chóta Lachtna

Bhí Fionn Mac Cumhaill agus baill de na Fianna amuigh ag fiach lá. Bhí seilg maith acu agus sa trathnóna shuí siad ar Bhinn Éadair ag caint 's ag comhrá 's ag ligint a scíth.
Bhíodar ag breathnú amach ar an bhfarraige nuair a chonacadar long ag tíocht anonn faoi lán tseoil. Nuair a bhuail sí port d'eirigh aon gaiscíoch amháin amach aisti.
Léim sé amach ar gheal gaineamh na trá, sleá mór ina lamhaí aige agus é in éidí cogaidh.
Shiúil sé i láthair Fionn agus sheas sé ós a chóir.
"Cé h-é tusa ,a ghaisgigh,"arsa Fionn.
"Is mise Caol an Iarainn",adeir sé,"mac rí na Teastáille,sa nGréig"
"Níl inis ná oileán ón nGréig go-dtí an láthair seo nár chuir mé faoi smacht agus tádar faoi chíos anois agam."Is mian liom cíos na críche seo a fháil freisin.An bhfuil aon fhear agaibh in dhon an lámh in uachtar a fháil orm ag rithe ,nó ag troid ,nó ag coraíocht?""Má tá fear ar bith in dhon an ceann is fearr a fháil orm ní chuirfidh mé tuilleadh buairtheadh oraibh ach fillfidh mé ar ais ag mo thír fhéin.Cé acu comórtas ar mhaith libh a fheiceál?"
"B'fhearr liomsa an rithe"arsa Fionn,"ach tá Caoilte Mac Rónáin,an fear reatha is fearr againn,as láthair.Rachaidh mise ar a thóir amárach agus ansin beidh rás againn."
"Maith go leór",arsa Caol an Iarainn agus sásúlacht ina shúilí.

Maidin lá arna mhárach chuaigh Fionn ar thóir Caoilte Mac Rónáin. Ba ghearr go ndeachaigh an cosáin isteach i lár coille.Chonaic Fionn fear mór buí ag siúl roimhe.Bhí cóta lachtna síos go sáilí air.Bhí a dhá bhróig cosúil le taobh báid agus gach coiscéim a thógfadh sé cuirfeadh sé lán baraille greallaí ar chaon taobh.
D'fhéach Fionn air le h-íontas mar ní fhaca sé a leithead ariamh roimhe sin.

Thosíodar ag caint agus d'innis Fionn dó go raibh sé ag lorg Chaoilte le geall reatha a bhaint de Chaol an Iarainn
"Bíodh ciall ort" a deir an Bodach,"ní bheadh seans ag Caoilte ,ach dá nglacfá liomsa bhainfhinn geal reatha den laoch duit"
"Tógfaidh mé an seans ",arsa Fionn,"siúl leat"

Nuair a d'fhill siad ar Bhinn Éadair chruinnigh na Fianna thart ar Bhodach an Cóta Lachtna agus íontas an domhain orthu.Dúirt Caol an Iarainn nach náireódh sé é fhéin ag dul i gcoimhlint lena leithead.Thosaigh an Bodach ag gáire agus ag magadh faoi agus chuir sé fearg ar Chaol.Faoi dheireadh d'aontaigh sé dul sa rás-ó Shliabh Luachra,na Mumhan go Binn Éadair.

Nuair a shroich siad Sliabh Luachra bhí an lá caite agus shrochraigh siad ar an rás a thosnú le breacadh an lae.
"Is fearr dúinn bothán a thógáil" arsa Bodach an Chóta Lachtna.
"Ní chuirfidh mé an trioblóid sin orm fhéin as ucht oíche amháin" arsa Caol
"Mait go leór",arsa an mBodach,"déanfaidh mise bothán dom fhéin ach is fada amach as a fhanfhas an té nach gcuideóidh liom".

Chuaigh an Bodach isteach sa gcoill agus fuair sé píosaí adhmaid.Shnaidm sé na píosaí le chéile nó go ndearna sé bothán deas agus díon luachra air.Chruinnigh sé ualach críonnaigh agus chuir sé múr tine i lár an urláir.

"An gcuideóidh tú liom" adeir sé le Caol,"cuid na hoíche a sheilg?"
"Ní raibh mé ariamh gan lucht freastalaí le bia a sholáthar dhom agus ní rachaidh mé ar sheilg le do leitheadsa"arsa Caol an Iarainn.
"Déan do chomhairle fhéin"adeir an Bhodach ,agus d'imigh sé leis isteach sa gcoill.
Ba ghearr gur mhúscail sé scata mucaí fiáine.Lean sé iad nó gur mharaigh sé an torc ba mhó acu.Thug sé ar a dhroim é go dtí an bothán.Chóirigh sé an fheoil agus chuir sé ar bearaí róstaí é-timpeall na tine.

Chuaigh sé go teach Inse Coinn agus sciob sé dhá baraille fíona agus a raibh d'arán san áit.Nuair a d'fhill sé ar an mbothán bhí an fheoil róstaí.D'ith sé leath an torc,leath an aráin,agus d'ól sé baraille fíona.
Chuir sé brat luachra ar an urlár agus chodail sé go sámh go heirí na gréine.

Bhí Caol an Iarainn ar an sliabh i rith na hoíche-gan bia,gan dídean agus mhúscail sé an Bodach go moch ar maidin.
"Eirigh,a Bhodaigh,"ar seisean"tá sé in am an rás a thosnú"
Chuimil an Bhodach a dhá shúil lena bhois"Tá uair eile codalta le déanamh a'msa" adeir sé"má tá deifir ort imigh leat agus beidh mise i do dhiaidh ar ball".
D'imigh Caol an Iarainn leis agus luí an Bhodach siar ar an leabaí luachra.

D'eirigh Bodach an Chóta Lachtna nuair abhí a sháith codalta aige.D'ith sé an arán, an leath eile den torc agus d'ól sé baraille fíona.
Chuir sé crámhaí na muice i mbinn a chóta agus thug sé do na bunnachaí é.
Tháinig sé suas le Caol an Iarainn agus chaith sé crámhaí na muice aige.
"Má tá ocras ort bí ag cogaint na crámhaí sin",ar seisean.
"Chrochfainn thú,a Bhodaigh,sula níosfainn d'fhuilleach",arsa Caol an Iarainn.
Ar aghaidh leis an mBodach, agus é ag gáirí leis fhéin,ná gur chuir sé deich mhíle fichead ina dhiaidh.
Bhí driseachaí ar thaobh an bhealaigh agus thosaigh sé ag ithe sméaraí dubha.
Tar éis leath uair a' chloig tháinig Caol.
"A Bhodaigh",ar seisean,"d'fhág tú binn do chóta ar na sceachaí nuair abhí tú ag dul tharam".
Chonaic an Bhodach go raibh binn a chóta stróicthe."Fan anseo, ag ithe sméar,go fh'fuigh mé é".adeir sé.
"Is mise nach bhfanfaidh" arsa Caol."Gluais leat más mian leat" arsa an Bhodach, agus d'fhill sé ar ais go bhfuair sé binn a chóta agus d'fhuáil sé í.
Tháinig sé suas le Caol aríst agus ar seisean "Ní mór duit deifir a dhéanamh más mian leat árd chíos ar Éireann a fháil-ní fhillfidh mise feasta".

D'imigh sé leis mar bheadh séideán gaoithe na Márta agus níor stop sé aríst go raibh sé ag amharc ar Bhinn Éadair.

Thosaigh an Bodach ag baint sméar aríst agus nuair abhí a sháith ite aige bhain sé dhó a chóta.D'fhuáil sé íochtar a chóta,go ndearna sé mála as agus líon é le sméaraí é.
Faoin am seo bhí sé dubh ó bhonn go bhaithis le sú sméar.
Chuir sé an "mála" ar a dhroim agus ghluais sé leis i dtreo Bhinn Éadair.
Bhí faraire amuigh agus nuair a chonaic sé an "fear dubh" ag tíocht ina threo shíl sé gur Caol an Iarainn abhí ann agus an Bhodach sa mála ar a dhroim.
Nuair a tháinig an Bhodach níos giorra dhó d'aithnigh an faraire é agus lig sé gáir áthais as.Chruinnigh na Fianna thart ar an mBodach-"Innis do scéala dúinn" ar siad.
"Muise", adeir sé"tá ocras orm, fan go níosfaidh mé- tá sméaraí agam- an bhfuil aon min bhuí agaibh?"
Cuireadh brat ar an talamh.Cuireadh carn minne ina lár agus dhóirt an Bhodach na smearaí ar an gcarn agus thosaigh sé leis ag ithe .

Níorbh fhada gur thainig Caol an Iarainn agus racht feirge air.Bhí a chlaoimh ina láimh aige.Rith sé i dtreo an Bhodaigh.Ní dhearna an Bhodach ach lán a chráig den bhia a chaitheadh leis.Bhuail sé sa leiceann é agus chas sé a chloigeann ar a mhuinéal.

"A Chaol", ar seisean," ligfidh muid do anam leat má thugann tú geallúint dúinn go gcuirfidh tú cíos an Teasáille anonn ag Fionn gach bliain as seo amach"
"Tugfaidh mé an geallúint sin "arsa Caol.

D'árdaigh an Bodach é agus thug sé síos ag an trá é.Chuir sé ina shuí sa long é.
Chuir sé a bhróig le cúl na loinge agus chuir sé seacht léig amach sa bhfarraige é.

Nuair abhí an Bodach ag filleadh aníos ón trá las an ghriain ina thimpeall agus d'aithnigh na Fianna é.
Manannán Mac Lir, Dia na farraigí, abhí ann.Tháinig sé ag cabhrú le Fionn agus na Fianna.
Chuir siad fáilte agus fiche roimhe agus bhí fleadh agus féasta acu le onóir a thabhairt dó.

Stuimpín a' Chúlainn

Bhí fear thiar sa gCúlainn fadó agus sé an t-ainm a thugfhadh siad air "Spuimpín a' Chúlainn" Phós sé ceann go na McGraths in aice Cunga agus baistiú páiste leofa. Ní raibh an páistín ach trí seachtainí nuair a cailleadh a mháthair. Bhí aintín ag an bpáiste thall i Meiriceá-Státaí Mheiriceá-agus thánadar abhaile agus thugadar an páiste anonn leofa.

Choinnigh siad sa gcliabhán é nó go raibh sé i ndon lapareacht thart agus nuair abhí sé réidh leis an gcliabhán chuir siad ag an scoil é agus thugadar scoil agus foghlaim dó.

Nuair a d'fhás sé suas ina fhear bhí sé ar an bhfear ba bhreá a d'fhéadfaí a fheiceál i Státaí Mheiriceá agus, mo léan, ghléasadar suas é le éadach maith agus bhí sé ag gabhail isteach 's amach.

Rinne sé suas le iníon millionaire agus ní raibh aon fhear ar an domhain abhí ag gabhail síos leithí mar é.
Bhí fios maith ag a muintir go raibh sé ag gabhail isteach 's amach leithí agus bhíodar an- t-sástaí ach ní raibh a fhios acu sa domhain cá rugadh é nó cé'n sort muintire abhí aige.
Bhí go leór fir ag obair don millionaire seo ach an fear is fuide abhí ag obair dhó phointál sé amach é le gabhail go hÉirinn go bhfeicfeadh sé cá rugadh an fear seo nó cé dhár daoibh é.

Chuireadar scéal ag Stuimpín a' Chúlainn go raibh a leitheid d'fhear ag tíocht.
Nuair a tháinig sé bhí sé ag siúl leis ariamh ná go ndeachaigh sé go Chúlainn agus nuair a chuaigh sé don Chúlainn 'séard abhí ansin -Ó go leór,leór sean tithí agus go leór,leór gabhair agus pucaidí.Bhíodar ag jumpáil ó fhuinneóg go fuinneóg nuair a chonaic siad an strainséaraí ag teacht.

Chuaigh sé isteach agus bhí Stuimpín ina shuíomh síos agus é ag ól braon tae agus 'séard an sort bord abhí aige-cláirín beag fágtha ar a dhá glúin agus mug tae agus píosa de cháca leagthaí ar an gcláirín aige.

D'innis an fear dó cé'n t-údar a dtáinig sé."Tá fáilte agus fiche agam romhat" adeir an Stuimpín."Ná bíodh aon fhaitíos ort go gcuirfidh mé aon cheo as duit.Cuirfidh mé rud ar bith i do threo má tá mé i ndon."
"Ó,a stór go deo,rud ar bith atá tú i ndon a dhéanamh dúinn,"adeir an Stuimpín,"déan dúinn é."
Ach,anyway,nuair abhí an braon tae óltaí ag an Stuimpín d'fhiafraigh sé den fhear a tháinig anall as Státaí Mheiriceá an ólfhadh sé fhéin braon.
"Ó,muise m'anam go n-ólfhad" adeir sé.
"Ach,m'chonsíos," adeir an Stuimpín, "níl mo lámhaí an- ghlan"."By God",adeir sé,"caithfidh mé mo lámhaí a níochán."
Chuaigh sé amach ag an doras agus 'séard a rinne sé,thosaigh sé ag múin ar a chuid lámhaí agus by God,nuair abhí siad glan go maith aige tháinig sé isteach aríst 's thosaigh sé ag réiteach 's ag feistiú.
Ní dhearna sé ach cláirín nua a leagan ar a dhá ghlúin ag an bhfear agus chuir sé mug tae agus ghearr sé píosa breá arán agus leag sé ar an gcláirín é.Ní bhfuair an fear lucht ar bith air.

Chuaigh an fear anonn go Státaí Mheiriceá agus d'fiafraigh an millionaire dhó"Ce'n sórt áit ,"adeir sé,"a rugadh an fear seo?"
"A muise,a stór" adeir sé" caisleán mór"adeir sé" agus saighdiúirí an domhain thart air" adeir sé "agus iad ag rithe isteach 's amach ar na fuinneógaí nuair a chonaic siad mise ag teacht.Agus an bord abhí aige"adeir sé"ní bhfuigfeá a leithead le ceannacht i Státaí Mheiricá agus nuair abhí an tae óltaí a'm cathú an bord amach.
Agus an Tap abhí sé ag níochán a lámhaí ann ní cheannófá le do saibhris é."

"Ó,",adeir an millionaire,"más sin é,tá sé níos fearr ná muid fhéin."
"Well" adeir an fear "tá mise ag insint duit chuile shórt dá bhfaca mé."

Phósadar agus tádar saibhir sástaí ón lá sin go dtí an lá atá inniu ann.

Is beag atá idir an t-olc agus an mhaith...ach is fearr an mhaith.

Bhí Lord fadó ann agus bhí sé chomh saibhir is a d'fhéadhfhadh sé a bheith. agus thar éis chomh saibhir's abhí sé-bhí seomrín aige agus bhí coirnéal dó líonntaí le ginniúchaí buí ór-agus th'réis an saibhris abhí aige,bhí chuile dhuine thart ag tabhairt bronntanás aige.

Bhí fear bocht ann agus bhí cúigear gasúr ann agus bean agus ní raibh aon tslí ar domhain aige ach ag dul ó áit go h-áit ag saothrú lá agus ag iarraidh bheith ag tógáil a mhuirín.

D'fhan sé sa mbaile an lá seo-bhí garrantaí beaga aige-agus dúirt sé leis an mbean "Well, adeir sé "fanfaidh mé abhaile inniú le go gcuirfidh mé barraing ar chuile shórt" "Tá sé chomh maith dhuit" adeir sí

Thart ar mheán lae réithigh sí an dinnéar agus bhuail sé isteach ag a bhean. Bhí sé an- ríméadach,chomh mait 's abhí sé ag déanamh, ag cur barraing ar chuile shórt.

"Well"adeir an bhean leis "tá muid ag déanamh chuile shórt" adeir sí"chomh maith 's atá muid i ndon ach th'éis sin" adeir sí "níl muid chomh maith le gach duine".
"Muise céard sin nach bhfuil muid a dhéanamh, a stór," a deir sé.
"Well" adeir sí "níl muid ag tabhairt aon bhronntanás ag an Lord, agus tá chuile duine ag tabhairt-a bheag nó a mhór-bronntanás aige".
"Well" adeir sé"is deacair fuil a bhaint as turnop". "Is deacair" adeir sí"ach th'éis chomh deacair's atá sé-tá dhá coilleachín ansin amuigh-dhá coilleachín bheag-agus'á dtugfhá síos ag an Lord iad bheadh sé chomh ríméadach astú le duine ar bith eile"

"Is beag idir an t-olc agus an mhaith-ach is fearr an mhaith."
"Well, más mar sin é, a bhean,"adeir sé, "gabh amach agus cuir buaircín orthu agus leagfaidh mise shíos i lár an urlár ag an Lord iad".

Chuaigh sí amach agus chuir sí ceangail ar a gcosaí agus bhuail sé ceann faoi théin ascail agus sheo leis nó go ndeachaigh sé isteach ag doras an Lord.Bhuail sé cupla tip air agus is é an lord é fhéin a tháinig ag foscailt an doras agus bhí fáilte agus fiche aige roimhe."Ach" a dúirt sé leis,"má bhí rud ar bith a'd fhéin theastaigh sé uait fhéin níos mó ná liomsa"
"Well dúirt mo bhean liomsa gur bheag a bhíonns idir an t-olc agus an mhait agus sin é anois an méid abhí mé i ndhon a thabhairt duit"

Thóg sé an dá coilleachín uaidhe agus bhí an- ríméad acu astu.
Fuair sé gloine bhreá fuiscí agus nuair abhí an fuiscí óltaí aige bhí bord mór leagthaí le tae agus cácaí milise,chuile sort dá bféadfhá cuimhniú air. D'ól sé greadadh tae agus nuir abhí an tae óltaí aige shuíadar síos ar chupla cathaoir-é fhéin 's an Lord-agus bhí craic bhreá cainte acu.
Nuair abhí siad tuirseach ag caint d'eirigh sé suas agus adeir sé "B'fhéidir go bhfuil rud eicint le déanamh sa mbaile"
"Ní choinneóimid aon mhoill ort "adeir an Lord"ach táimid an- bhuíoch duit." " Tá an méid sin déantaí agatsa ",adeir sé" agus rud ar bith sa domhaina bhéas mise i ndon a dhéanamh aríst go deo"adeir sé" déanfaidh mé dhuit é"

"Well anois,a Lord,"adeir sé"níl aon cheo faoin domhain a d'fhéadfhá a dhéanamh dhomsa a b'fhearr liom nó dá dtabharfá aon amharc amháin dom ar an seomrín óir"
"Ó,a stór,"adeir an lord" tuige nach dtabharfainn". Fuair sé an eochair,chuadar ag an seomrín agus d'oscail sé an doras.

Sheas an fear bocht ag breathnú ar an óir bhuí abhí sa gcoirnéal agus nuair abhí sé tuirseach ag breathnú air shiúil sé isteach ní ba ghoire don Lord agus dúirt sé leis.
"Cé'n mhaith duitse an seomra óir ach an oiread liomsa?"
"Cé'n fáth a ndeir tú na focail sin" adeir an Lord.

"Well" adeir sé "ní fhéadfaidh tú a bhaint as go deo,fad a bhéas sé ansin ach lán do dhá shúil agus tá lán mo dhá shúil baintí agamsa anois as" adeir sé "agus má théann aon phinghin sa gconra leat,"adeir sé," ní bheidh ach trí lá go mbeidh tú ós cionn na creafóige aríst."

"Well" adeir an Lord "is iomaí fear a raibh craic cainte agam leis ach níor dhúirt aon fhear ariamh an fhírinne chomh maith leatsa" adeir sé.
"Gabh isteach,a stór," adeir sé "agus lán do phócaí agus tabhair abhaile go do chuid páistí é.

Chuaigh sé isteach agus bhí wáscoat air-Lan sé pócaí an wáscoat agus lán sé pócaí a bhríste agus pócaí a chasóige.

Nuair a theann sé in aice le'na theach bhí a bhean amuigh ag scaradh éadaí."Gabh 'steach abhaile"adeir sé"agus comhaireóidh mise amach luach do dhá coilleachaí go baireannach 'ad"

"Ó,tá do sháith óltaí go breá agat"adeir sí.Shíl sí gur óltaí abhí sé
"Tá mo sháith óltaí a'm ach,mo chonsíos,tá luach mo dhá choilleach a'm"
Chuadar isteach agus thosaigh sé ag cathú amach sovereigns agus ginniúchaí buí óir ar an mbord agus bhí an bheirt acu chomh ríméadach is a dféadfhadh siad a bheith agus dúirt théin ceann acu gur bheag a bhíonns idir an t-olc agus an mhaith ..ach gur fearr an mhaith.

Ón lá sin go dtí an lá atá inniú ann ní fhaca siad aon lá bocht.

Sin é mo scéal!